// height of blog entries same with jquery // end of jquery for same height

ویژگی‌های ایران چیست؟

جمهوری اسلامی ایران – ملتی توانا با فرهنگ‌های گوناگون

تاریخ ایران
نام کشور ایران، جمهوری اسلامی، به معنای سرزمین آریایی‌ها ۸۰۰ سال قبل از میلاد مسیح در ادعیهٔ مذهبی ذکر شده که در آن واژهٔ «آریایی‌ها» نشان از جمعی از اقوام مختلف داشته‌است. نام این کشور، ‌کشور آریایی‌ها، ‌در تاریخ و اساطیر ایران نقش محوری دارد که سرانجام در زمان سلطنت صفویه در قرن ۱۶ به تثبیت می‌رسد.

علیرغم خودخواندگی دولت ایران از ابتدای امپراطوری کبیر و بعدها نیز ادامه آن با گسترش وسیع دولت توسط صفویان، ایران تا قرن ۲۰ام عمدتا به صورت غیرمتمرکز و توسط گروه‌های مختلف محلی خودمختار اداره شده ‌است.

این شیوه زمانی تغییر می‌کند که ایران در سال ۱۳۰۵‌ ه.ش همزمان با سلطنت خاندان پهلوی و با الگوبرداری از فرانسه به عنوان یک حکومت متمرکز از نو سازماندهی می‌شود. در حالیکه تنظیمات اقتصادی ایران متناسب با نوع حکومت متمرکز در حال اجرایی شدن است، تهران به عنوان پایتخت و مرکز کشور تعیین می‌شود. پادشاهان پهلوی همچنین سعی در یکسان کردن فرهنگ و زبان مردم ایران داشتند که در آن زمان به دیگر زبانهای رایج ایرانی صحبت می‌کردند.

ویژگی‌های ایران
با انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ و جنگ ایران وعراق بین سالهای ۱۳۵۹- ۱۳۶۷، مرکزگرایی در کشور افزایش پیدا می‌کند،‌ سیاست توجه به روستاها متأثر از مذهب اسلامی-شیعی تقویت یافته و برابری اقوام در قانون اساسی تعریف می‌شود.

شدت مرکزگرایی در تقسیم جمعیت نیز مشهود است. بیش از پنجاه درصد از جمعیت ۸۰ میلیون نفری ایران در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند که هشت شهر دارای جمعیتی بیش از یک میلیون نفر می‌باشند. جمعیت چهار شهر بزرگ به قرار زیر است:
• تهران: حدود ۹ میلیون نفر
• مشهد: حدود ۳ میلیون نفر
• اصفهان: حدود ۲ میلیون نفر
• کرج: حدود ۱.۶ میلیون نفر

شیراز، تبریز،‌ قم و اهواز در رده‌های بعدی قرار دارند.

پس از جنگ ایران – عراق دردههٔ ۹۰ میلادی فشار مرکزگرایی رو به کاهش می‌گذارد، استان‌های جدید بوجود می‌آیند وحدود ۱۳ زبان محلی موجود در کنار زبان رسمی، یعنی زبان فارسی، ‌موجودیت بیشتر می‌یابند. در حال حاضر برای ۴۰ درصد از جمعیت ایران زبان فارسی، ‌زبان دوم محسوب می‌شود. در ایران چهارنوع الفبا مورد استفاده قرار می‌گیرد که دو مورد از آنها الفبای زبان فارسی و انگلیسی هستند که به ترتیب از مقاطع ابتدایی و راهنمایی آموزش داده می‌شوند. همزیستی سیستم‌های متفاوت در سه تقویم موجود در کشور هم دیده می‌شود. در ایران سه تقویم مورد استفاده است: تقویم هجری-شمسی، تقویم شمسی گرگوری (اروپایی) و تقویم هجری-قمری.

برای اقتصادی که به شدت توسط دولت تنظیم می‌شده‌است، دوره خصوصی‌سازی اقتصادی و به دنبال آن افزایش آزادی کارآفرینی تحت تاثیر اقتصاد لیبرال اسلامی − شیعی، با نگاهی نو، شروع می‌شود.

در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران اصول دنیوی و مذهبی به هم آمیخته و بازتاب آن در ساختار سیاسی و در تنش‌های بین ساز و کار جمهوریت و باورهای اعتقادی قابل مشاهده است.

برای مثال در مجلس قانونگذاری ایران هیچ حزبی وجود ندارد بلکه تنها گروه‌های متغییری وجود دارند که پیرو شخصیت‌های سیاسی می‌باشند. در حالی که گروه‌های سیاسی به این طریق شکل گرفته و تغییر و تحول می‌یابند، این ‌مقام رهبری انقلاب است که تعیین کنندهٔ جهت حرکت جمهوری اسلامی ایران می‌باشد و وظیفهٔ حفظ هویت ملی ایرانی و اسلامی را بر عهده دارد.

فرهنگ ارتباطات و فرهنگ سازمانی در ایران
در جامعه هم از همین الگو پیروی می‌شود. گروه‌ها پیوستگی سیال دارند و روابط اجتماعی در این گروه‌ها حرف اول را می‌زند. سلسله مراتب با شیبی صعودی حفظ میشود و تصمیماتی که در این گروه‌ها گرفته می‌شوند توسط رهبری ابلاغ می‌شوند. این روش برای رهبریت گروه مسئولیت بزرگی به همراه دارد چرا که از او انتظار می‌رود تمامی افراد گروه را در نظر گیرد به گونه‌ای که «وجهه» خود و دیگر افراد گروه حفظ شود. اینگونه است که توجه فرد بر گروهی است که در آن می‌باشد. برای مثال خانواده‌ای که فرد جزئی از آن است. در ایران از روش همزمانی برای انجام تکالیف استفاده می‌شود. این به معنای انجام چندین وظیفه ادغام شده است که با توجه به اولویت، ‌روابط شخصی و ضرورت، همزمان صورت می‌پذیرند. همچنین زندگی شخصی و کاری تا حد زیادی در هم آمیخته می‌شوند.

سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران سیاستی «مختص به خود» است. سیاستی که  هدف خود را  مدیریت، دست‌کم در منطقه، اجازهٔ همزیستی گروه‌های متفاوت در کنار یکدیگر و مدیریت در بین آنان برای برقراری ثبات تعریف کرده است،‌ ‌مشروط بر آنکه این گروه‌ها رهبری ایران در منطقه را پذیرفته باشند.

فرهنگ ارتباطات و فرهنگ سازمانی یک جامعه به طور پیوسته در حال تغییر است. البته افراد درون این فرهنگ ویژگی‌های شخصیتی فردی خود را دارند که ممکن است با «میانگین کلی» تفاوت بسیاری داشته باشد.